Zgodnie z art. 220. tego aktu, faktura mo¿e zostaæ wystawiona przez samego podatnika lub w jego imieniu i na jego rzecz przez osobê trzeci±. Regulacjê tê uzupe³nia art. 224. Dyrektywy, który okre¶la ramowe warunki formalne wystawiania faktur przez nabywcê lub us³ugobiorcê: istnienie w tym zakresie porozumienia pomiêdzy stronami i okre¶lonej procedury zatwierdzania poszczególnych faktur. W zakresie tych dwóch zasadniczych warunków ka¿de pañstwo cz³onkowskie Unii, na terenie którego dokonywana jest dostawa towarów lub ¶wiadczenie us³ug, okre¶la zasady i warunki takiego porozumienia w sprawie samofakturowania oraz procedury zatwierdzania faktur pomiêdzy stronami. Dodatkowo, w odniesieniu do podatników dokonuj±cych dostaw towarów lub ¶wiadcz±cych us³ugi na ich terytorium, pañstwa cz³onkowskie mog± okre¶liæ dodatkowe warunki wystawiania faktur przez nabywcê lub us³ugobiorcê (np. mog± wymagaæ, aby takie faktury by³y wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika). Jednak warunki te musz± byæ w ka¿dym przypadku takie same, niezale¿nie od miejsca siedziby nabywcy lub us³ugobiorcy.
Wdro¿enie powy¿szych regulacji unijnych do polskiego prawa podatkowego stanowi± przepisy § 6. rozporz±dzenia Ministra Finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i us³ug, do których nie maj± zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i us³ug, wydane na podstawie art. 106. ust. 8. pkt 1. ustawy o VAT. Zgodnie z tymi przepisami nabywca towarów i us³ug mo¿e sam wystawiaæ faktury VAT dokumentuj±ce transakcjê, jednak obarczone jest to szeregiem warunków. Taki nabywca, podobnie jak sprzedawca, sam musi byæ zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, a upowa¿nienie do wystawiania przez niego faktur w imieniu i na rzecz sprzedawcy, w tym faktur koryguj±cych i duplikatów, musi wynikaæ z umowy zawartej pomiêdzy stronami.