Firmy, które tworzą sieci dystrybucji towarów lub świadczenia usług, często korzystają z możliwości współpracy z niezależnymi podmiotami gospodarczymi. Najpopularniejsze są dwie metody rozwoju sieci – pierwsza to franczyza, druga to agencja.

Agencja jest uprzywilejowaną przez ustawodawcę formą współpracy między dwoma podmiotami, a zasady współpracy są dokładnie określone w kodeksie cywilnym.
Umowa agencyjna
Zgodnie z paragrafem pierwszym artykułu 758 k.c., na mocy umowy agencyjnej przyjmujący zlecenie, czyli agent, zobowiązuje się w zakresie działalności swojej firmy do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów na rzecz lub w imieniu zlecającego przedsiębiorcy.
Agent otrzymuje wynagrodzenie za pośrednictwo. Kodeks określa je jako prowizję od sprzedaży, jednak ustawodawca dopuszcza także inne formy. Tak czy inaczej, praca agenta musi być opłacana w taki sposób, aby pokrywała koszty uzyskania przychodu i przynosiła korzyści obu stronom. Przepisy zabezpieczają więc interesy agenta, zobowiązując właściciela sieci do takiego wynagradzania agenta, aby nie ponosił on strat. Zwykle proponuje się agentowi pewne minimalne stałe wynagrodzenie – niezależne od obrotów. To pozwala agentowi zarabiać od samego początku działalności.
Takich gwarancji nie daje franczyzodawca. A biorca – jako zupełnie niezależny podmiot musi liczyć się z dokładaniem do interesu przez pierwsze miesiące działalności.