Przywództwo
Cechy polskiego menedżera
Od kilkudziesięciu lat toczy się dyskusja, której celem jest wyodrębnienie cech przywódcy, menedżera, przedsiębiorcy. Napisano na ten temat setki tysięcy artykułów, opracowań i książek naukowych. Szacuje się, że co roku tylko w USA powstaje ok. 2 tys. różnych analiz.
Niegdyś próbowano sporządzić listę cech dobrego kierownika. Taka tendencja przejawia się i dzisiaj. Jest obecna w tematyce różnych pseudo-szkoleń przeprowadzanych w polskich organizacjach. Pracownikom mówi się, że dobry kierownik powinien być: sprawiedliwy, szczodry, uśmiechnięty, motywujący, przewidujący, usatysfakcjonowany, itp. Ma być coachem, mentorem, strategiem, etc.
Menedżer i przywódca
J.A. Brown – autor Społecznej Psychologii Przemysłu – już w 1962 r. powiedział: gdyby szefowie posiadali te cechy, o których tyle się mówi, to byliby aniołami, a nie szefami w firmach. Znacznie później zauważono, że dobry szef to taki, który szybko potrafi dostosować się do konkretnych sytuacji. Najpoważniejsza dyskusja toczy się na temat różnic pomiędzy takimi pojęciami, jak „menedżer” i „przywódca”. Można spierać się, co do trafności różnych definicji, krytykować sam sztywny podział funkcji, ale nie sposób nie zauważyć, że w określonej sytuacji menedżer staje się przywódcą. Nie tylko cechy świadczą o tym kim jesteśmy. Pewne sytuacje (np. umotywowane, kryzysowe) zmuszają nas do innego postępowania. Warto też dodać, że ze względu na niewyobrażalną popularność psychologii społecznej, umiejętności socjotechniczne menedżerów są coraz większe. Twierdzi się nawet, że socjotechnika stosowana w zarządzaniu ludźmi przynosi odwrotny skutek od zamierzonego.
Charakterystyka polskich menedżerów
Kim są współcześni menedżerowie? W ostatnim okresie odpowiedź na to pytanie dostarczyły wyniki wielu badań. Zacznijmy od charakterystyki tych odważnych obywateli, którzy pomimo przeciwności biurokratycznego systemu postanowili prowadzić działalność na własny rachunek. Mikroprzedsiębiorcy (Więcek-Janka, 2007) bardzo rzadko stosują styl zarządzania określany mianem przyjacielskiego i wyizolowanego. Najczęściej stosuje się styl gorliwy (nastawiony na cel, a nie na ludzi). Kobiety częściej niż mężczyźni stosują styl kompleksowy. Co oznacza, że zwracają uwagę na cele, ale również na potrzeby społeczne, osiągają sukcesy w dłuższej perspektywie. Mężczyźni zaś, preferując styl gorliwy, są skuteczniejsi w osiąganiu celów. Blisko 40 proc. mikroprzebsiębiorców cierpi na zaburzenia snu, spadek aktywności zawodowej, niechęć do życia (w wywiadach przedsiębiorcy skarżyli się na bezsilność wobec biurokratycznej machiny, brak umiejętności radzenia sobie z konfliktami). Inne badania (Szczepanik, 2007) wykazują, że polscy menedżerowie nie są biurokratami czy autokratami, ale osobami, które potrafią delegować władzę i motywować pracowników do lepszej pracy. Wśród polskich menedżerów dominują zwolennicy podejścia partycypacyjnego, strażacy (ci, którzy <gaszą pożary> i robią wszystko naraz) i demokraci (zwolennicy kolegialnego zarządzania).
Menedżer i przywódca
J.A. Brown – autor Społecznej Psychologii Przemysłu – już w 1962 r. powiedział: gdyby szefowie posiadali te cechy, o których tyle się mówi, to byliby aniołami, a nie szefami w firmach. Znacznie później zauważono, że dobry szef to taki, który szybko potrafi dostosować się do konkretnych sytuacji. Najpoważniejsza dyskusja toczy się na temat różnic pomiędzy takimi pojęciami, jak „menedżer” i „przywódca”. Można spierać się, co do trafności różnych definicji, krytykować sam sztywny podział funkcji, ale nie sposób nie zauważyć, że w określonej sytuacji menedżer staje się przywódcą. Nie tylko cechy świadczą o tym kim jesteśmy. Pewne sytuacje (np. umotywowane, kryzysowe) zmuszają nas do innego postępowania. Warto też dodać, że ze względu na niewyobrażalną popularność psychologii społecznej, umiejętności socjotechniczne menedżerów są coraz większe. Twierdzi się nawet, że socjotechnika stosowana w zarządzaniu ludźmi przynosi odwrotny skutek od zamierzonego.
Charakterystyka polskich menedżerów
Kim są współcześni menedżerowie? W ostatnim okresie odpowiedź na to pytanie dostarczyły wyniki wielu badań. Zacznijmy od charakterystyki tych odważnych obywateli, którzy pomimo przeciwności biurokratycznego systemu postanowili prowadzić działalność na własny rachunek. Mikroprzedsiębiorcy (Więcek-Janka, 2007) bardzo rzadko stosują styl zarządzania określany mianem przyjacielskiego i wyizolowanego. Najczęściej stosuje się styl gorliwy (nastawiony na cel, a nie na ludzi). Kobiety częściej niż mężczyźni stosują styl kompleksowy. Co oznacza, że zwracają uwagę na cele, ale również na potrzeby społeczne, osiągają sukcesy w dłuższej perspektywie. Mężczyźni zaś, preferując styl gorliwy, są skuteczniejsi w osiąganiu celów. Blisko 40 proc. mikroprzebsiębiorców cierpi na zaburzenia snu, spadek aktywności zawodowej, niechęć do życia (w wywiadach przedsiębiorcy skarżyli się na bezsilność wobec biurokratycznej machiny, brak umiejętności radzenia sobie z konfliktami). Inne badania (Szczepanik, 2007) wykazują, że polscy menedżerowie nie są biurokratami czy autokratami, ale osobami, które potrafią delegować władzę i motywować pracowników do lepszej pracy. Wśród polskich menedżerów dominują zwolennicy podejścia partycypacyjnego, strażacy (ci, którzy <gaszą pożary> i robią wszystko naraz) i demokraci (zwolennicy kolegialnego zarządzania).
|
Pełna treść artykułu dostępna jest w formie e-gazety. Zamów Gazetę PDF  nr 10(90)2009  |
|
