Pełnomocnik w postępowaniu podatkowym
Postępowanie podatkowe, część 4.
Strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania (art. 136. Ordynacji(1)). Ten lakoniczny przepis wskazuje, iż decyzja strony o ustanowieniu pełnomocnika nie jest niczym ograniczona, poza charakterem określonych działań, które ze swojej istoty muszą być przeprowadzone przez stronę. Jako przykład można wskazać niektóre czynności dowodowe, np. przesłuchanie strony. W pozostałych przypadkach za stronę, czyli w jej imieniu i na jej rzecz, może działać pełnomocnik. Tym samym przyjąć można, iż staje się on niemalże stroną danego postępowania, ze wszystkimi tego konsekwencjami (np. możliwością nałożenia kary grzywny w przypadku niestawienia się – art. 262. § 1. Ordynacji).
Przepisy podatkowe zawierają bardzo szczupłą regulację dotyczącą pełnomocnika, odsyłając w pozostałym zakresie do przepisów prawa cywilnego (art. 136. § 4. Ordynacji). Wskazują one wyłącznie na cztery aspekty związane z rolą pełnomocnika w postępowaniu podatkowym. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, iż pełnomocnikiem może być każda osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Oznacza to, iż w postępowaniu podatkowym reprezentantem strony nie musi być tzw. pełnomocnik kwalifikowany (radca prawny, adwokat lub doradca podatkowy). Przymus jego ustanowienia pojawi się bowiem dopiero na etapie postępowania sądowo-aministracyjnego (art. 35. § 1. UoPSA(2)). Skorzystanie z pomocy takiego pełnomocnika w postępowaniu podatkowym upraszcza wyłącznie niektóre czynności procesowe, jak np. uwierzytelnienie odpisu pełnomocnictwa. Inni pełnomocnicy zobowiązani są przedłożyć do akt oryginał tego dokumentu.
Pełnomocnictwo może być udzielone w formie pisemnej lub zgłoszone ustnie do protokołu. Wraz z pełnomocnictwem mocodawca zobowiązany jest uiścić opłatę skarbową (art. 1. ust 1. pkt 2. UoOS(3)). Obecne przepisy wprowadzają wyłącznie możliwość uiszczenia opłaty w formie pieniężnej w organie podatkowym, którym jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Jeżeli postępowanie toczy się w innych organach podatkowych, pełnomocnik zobowiązany jest przedłożyć wraz z pełnomocnictwem dowód uiszczenia takiej opłaty. Obowiązek podatkowy powstaje bowiem z momentem udzielenia takiego pełnomocnictwa (art. 6. ust 1. pkt 4. UoOS). O ile przy udzieleniu pełnomocnictwa w formie pisemnej obowiązek ten może być wypełniony poprzez dołączenie potwierdzenia przelewu tej opłaty, o tyle przy pełnomocnictwie zgłoszonym do protokołu, mocodawca powinien ją uiścić w tym samym czasie. Jest to zatem przykład przepisu, który jest de facto nakłada na stronę postępowania obowiązki niemożliwe do wypełnienia. Stąd też, w praktyce bardzo rzadko spotyka się pełnomocnictwa udzielone ustnie.
Autor: Dr Krzysztof Biernacki, doradca podatkowy
ŹRÓDŁO:
1. Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako Ordynacja)
2. Ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako UoPSA)
3. Ustawa z 16 listopada 2006 r., o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 ze zm., dalej jako UoOS)
4. Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej jako Kc)
Pełnomocnictwo może być udzielone w formie pisemnej lub zgłoszone ustnie do protokołu. Wraz z pełnomocnictwem mocodawca zobowiązany jest uiścić opłatę skarbową (art. 1. ust 1. pkt 2. UoOS(3)). Obecne przepisy wprowadzają wyłącznie możliwość uiszczenia opłaty w formie pieniężnej w organie podatkowym, którym jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Jeżeli postępowanie toczy się w innych organach podatkowych, pełnomocnik zobowiązany jest przedłożyć wraz z pełnomocnictwem dowód uiszczenia takiej opłaty. Obowiązek podatkowy powstaje bowiem z momentem udzielenia takiego pełnomocnictwa (art. 6. ust 1. pkt 4. UoOS). O ile przy udzieleniu pełnomocnictwa w formie pisemnej obowiązek ten może być wypełniony poprzez dołączenie potwierdzenia przelewu tej opłaty, o tyle przy pełnomocnictwie zgłoszonym do protokołu, mocodawca powinien ją uiścić w tym samym czasie. Jest to zatem przykład przepisu, który jest de facto nakłada na stronę postępowania obowiązki niemożliwe do wypełnienia. Stąd też, w praktyce bardzo rzadko spotyka się pełnomocnictwa udzielone ustnie.
Autor: Dr Krzysztof Biernacki, doradca podatkowy
ŹRÓDŁO:
1. Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako Ordynacja)
2. Ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako UoPSA)
3. Ustawa z 16 listopada 2006 r., o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 ze zm., dalej jako UoOS)
4. Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej jako Kc)
|
Pełna treść artykułu dostępna jest w formie e-gazety. Zamów Gazetę PDF  nr 6(98)2010  |
|
