Terminy w postępowaniu
Postępowanie podatkowe, część 5.
Terminem jest bądź określony moment (dzień) na dokonanie czynności bądź czas, w którym strona postępowania powinna podjąć określone działanie. Wszystkie terminy można podzielić na trzy grupy: materialne, procesowe oraz instrukcyjne. Mimo iż przepisy Ordynacji(1) regulują wyłącznie dwie ostatnie grupy, na ostateczny efekt postępowania wpływ mają także terminy materialne. Stąd też, każda z tych grup zostanie omówiona oddzielnie.Dr Krzysztof Biernacki
doradca podatkowy
Terminy prawa materialnego, jak sama nazwa wskazuje, zostały określone w przepisach ustaw materialnego prawa podatkowego. Przykładem takiego terminu jest moment zapłaty podatku, np. podatku od towarów i usług płatnego do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu lub kwartale, którego rozliczenie dotyczy lub przy podatku dochodowym – do 20. dnia miesiąca lub kwartału, którego rozliczenie dotyczy. Cechą wyróżniająca terminy materialne jest ich nieprzywracalność. Oznacza to, że w sytuacji gdy podatnik nie dokonał zapłaty podatku w terminie, jego przekroczenie niesie ze sobą obowiązek zapłaty kwoty podatku, wraz z naliczonymi samodzielnie odsetkami za zwłokę. W przypadku zaistnienia czynu określonego przepisami Kodeksu karnego skarbowego, przekroczenie terminu może prowadzić również do aktualizacji odpowiedzialności karnoskarbowej. Nie jest możliwe przywrócenie takiego terminu przez organ podatkowy, gdyż bezzasadne byłoby wówczas naliczanie odsetek za zwłokę od powstałej zaległości podatkowej.
Ordynacja reguluje dwa typy terminów: nałożone na stronę postępowania, które określa się mianem terminów procesowych oraz instrukcyjne, wiążące organy podatkowe. Przykładem terminów procesowych jest termin do złożenia odwołania od otrzymanej decyzji (14 dni, liczone od dnia jej doręczenia) lub zażalenia od otrzymanego postanowienia (7 dni, liczone od dnia jego doręczenia). Przekroczenie terminu procesowego prowadzi wprawdzie do bezskuteczności czynności dokonanej po jego upływie, ale możliwe jest jego przywrócenie. Zgodnie z art. 162. § 1. Ordynacji, należy przywrócić termin na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni on, iż uchybienie nastąpiło bez jego winy. Stosowne żądanie wnosi się do organu podatkowego w terminie siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia, wraz z dokonaniem czynności objętej przywracanym terminem. Ewentualna odmowa przywrócenia następuje w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Podkreślenia wymaga fakt, iż ustawodawca przy wniosku o przywrócenie terminu wskazuje na konieczność uprawdopodobnienia niemożności dokonania czynności w wymaganym terminie, a nie jego udowodnienia. Jest to zatem „słabszy” środek dowodowy w tym sensie, iż wnioskodawca może tylko wskazać przyczyny uchybienia, bez konieczności składania stosownych dowodów.
Źródło:
1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 2997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako Ordynacja)
2. Por. np. Ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy, Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.
Ordynacja reguluje dwa typy terminów: nałożone na stronę postępowania, które określa się mianem terminów procesowych oraz instrukcyjne, wiążące organy podatkowe. Przykładem terminów procesowych jest termin do złożenia odwołania od otrzymanej decyzji (14 dni, liczone od dnia jej doręczenia) lub zażalenia od otrzymanego postanowienia (7 dni, liczone od dnia jego doręczenia). Przekroczenie terminu procesowego prowadzi wprawdzie do bezskuteczności czynności dokonanej po jego upływie, ale możliwe jest jego przywrócenie. Zgodnie z art. 162. § 1. Ordynacji, należy przywrócić termin na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni on, iż uchybienie nastąpiło bez jego winy. Stosowne żądanie wnosi się do organu podatkowego w terminie siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia, wraz z dokonaniem czynności objętej przywracanym terminem. Ewentualna odmowa przywrócenia następuje w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Podkreślenia wymaga fakt, iż ustawodawca przy wniosku o przywrócenie terminu wskazuje na konieczność uprawdopodobnienia niemożności dokonania czynności w wymaganym terminie, a nie jego udowodnienia. Jest to zatem „słabszy” środek dowodowy w tym sensie, iż wnioskodawca może tylko wskazać przyczyny uchybienia, bez konieczności składania stosownych dowodów.
Źródło:
1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 2997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako Ordynacja)
2. Por. np. Ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy, Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.
|
Pełna treść artykułu dostępna jest w formie e-gazety. Zamów Gazetę PDF  nr 8(100)2010  |
|
