Podpis w paragrafie
Podpis elektroniczny – aspekt prawny
Ustawa z 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2001 r. Nr 130 poz.1450, dalej ustawa) wprowadziła z dniem 15 sierpnia 2002 r. do polskiego systemu prawnego instytucję podpisu elektronicznego, tzw. e-podpisu.
Podpisem elektronicznym w rozumieniu ustawy są dane w postaci elektronicznej, które wraz z innymi danymi, do których zostały dołączone lub z którymi są logicznie powiązane, służą identyfikacji osoby składającej podpis elektroniczny (art. 3. pkt 1. ustawy). E-podpis to inaczej mówiąc sposób kodowania dokumentu elektronicznego, umożliwiający identyfikację osoby, która go złożyła i gwarantujący integralność dokumentu.
Aby mieć pewność
Podpis elektroniczny umożliwia bezpieczne przesyłanie dokumentów elektronicznych pomiędzy osobami fizycznymi, przedsiębiorstwami i urzędami administracji publicznej. Bez zastosowania podpisu elektronicznego istnieje ryzyko, że zawartość dokumentu w postaci elektronicznej może być zmieniona w sposób niezauważalny dla odbiorcy. Zadaniem podpisu elektronicznego jest zagwarantowanie odbiorcy dokumentu, że dokument wysłany drogą elektroniczną i opatrzony e-podpisem pochodzi od konkretnego nadawcy oraz że treść wiadomości nie uległa zmianie bez jego wiedzy. Dokument elektroniczny sygnowany e-podpisem składa się z dokumentu pierwotnego, zaszyfrowanego skrótu i certyfikatu osoby podpisującej. Każda zmiana treści przesyłanego dokumentu jest sygnalizowana przez komputer odbiorcy.
Przepisy ustawy przewidują dwa rodzaje podpisu elektronicznego:
-
podpis zwykły (weryfikowany certyfikatem niekwalifikowanym),
-
podpis bezpieczny (weryfikowany za pomocą kwalifikowanego certyfikatu).
Podpis elektroniczny zwykły wykorzystywany jest głównie do sygnowania korespondencji elektronicznej. Posługiwanie się tym podpisem wymaga uzyskania certyfikatu niekwalifikowanego (powszechnego). Certyfikat to elektroniczne zaświadczenie, za pomocą którego dane służące do weryfikacji podpisu elektronicznego są przyporządkowane do osoby składającej podpis elektroniczny i które umożliwiają identyfikację tej osoby (art. 3. pkt 10. ustawy). Certyfikaty powszechne są wydawane przez każdy pomiot świadczący usługi certyfikacyjne i przestrzegający określonych przepisów ustawy. Do złożenia zwykłego podpisu elektronicznego niezbędne jest posiadanie przez nadawcę dokumentu elektronicznego dwóch kluczy:
-
prywatnego (używanego wyłącznie przez osobę, dla której został wystawiony i zabezpieczonego przed użyciem przez osoby trzecie),
-
publicznego (którego przynależność do określonej osoby potwierdzona jest certyfikatem powszechnym).
Klucz publiczny i certyfikat służą odbiorcy do sprawdzenia podpisu. Certyfikat niekwalifikowany może być przechowywany na komputerze użytkownika lub na urządzeniu kryptograficznym (np. karta kryptograficzna), a użytkownik ma pełną dowolność w wyborze nośnika certyfikatu.
|
Pełna treść artykułu dostępna jest w formie e-gazety. Zamów Gazetę PDF  nr 9(89)2009  Zobacz więcej na temat: podpis elektroniczny |
|
