W pierwszym przypadku po¶rednik otrzymuje ¶rodki od inwestorów, a nastêpnie we w³asnym imieniu i na w³asne ryzyko przekazuje je kapita³obiorcom. W tym ujêciu ca³okszta³t kosztów – zarówno pozyskania ¶rodków pieniê¿nych, jak te¿ przekazania ich odbiorcom – podnosi po¶rednik. Jako przyk³ad takich dzia³añ mo¿na wskazaæ podejmowane przez banki klasyczne czynno¶ci w zakresie przyjmowania depozytów i udzielania kredytów lub po¿yczek.

Drug± form± jest po¶rednictwo polegaj±ce wy³±cznie na skojarzeniu ze sob± inwestora i kapita³obiorcy. Brak jest wówczas ingerencji po¶rednika w warunki transakcji, do których zalicza siê okre¶lenie ceny przedmiotu umowy oraz szacowanie ryzyka zwi±zane z okre¶lon± inwestycj±. W tym przypadku po¶rednik zarówno nie jest stron± transakcji, jak równie¿ nie ponosi odpowiedzialno¶ci wobec inwestora i kapita³obiorcy z tytu³u zawartej umowy kupna lub sprzeda¿y instrumentów finansowych.

Rynek kapita³owy reprezentuje drugi typ po¶rednictwa. Jego punktem centralnym jest gie³da, na której dochodzi do kontraktu pomiêdzy stronami transakcji. Ka¿da z nich reprezentowana jest przez podmiot, który w jej imieniu i na jej rzecz nabywa lub zbywa instrumenty finansowe. Transakcje rozliczane s± w odrêbnej instytucji, która najczê¶ciej przechowuje równie¿ materialn± postaæ instrumentów bêd±cych w obrocie gie³dowym. Ca³okszta³t rynku objêty jest natomiast kontrol± przez instytucje, która zapewnia zgodno¶æ jego funkcjonowania z regu³ami ustalonymi przez uczestników transakcji lub ustawodawcê. Ostatecznie przedstawiona struktura pozwala na wyró¿nienie czterech podstawowych grup instytucji na rynku:

• gie³dy,

• po¶redników,

• podmiotów rozliczaj±cych transakcje,

• organy nadzoru.