Strona postępowania podatkowego
Postępowanie podatkowe, część 3.
Definicja podatnika, płatnika oraz inkasenta została wprost unormowana odpowiednio w art. 7., 8. i 9. Ordynacji. Ich treść w najszerszy możliwy sposób obejmuje wszystkie kategorie podmiotów występujących w obrocie cywilnoprawnym (tj. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej), które na mocy ustaw podatkowych zostały zobowiązane do podejmowania określonych czynności związanych z rozliczeniem zobowiązań publicznoprawnych. Odniesienie się do cywilnego kręgu podmiotów przez ustawę podatkową zostało również potwierdzone w treści art. 131. § 2. Ordynacji, który stwierdza, iż wskazane grupy są stroną, w sytuacji gdy przed powstaniem obowiązku podatkowego ciążą na nich szczególne obowiązki lub zamierzają skorzystać z uprawnień wynikających z przepisów prawa. Jako przykład można wskazać osobę, która nabyła nieruchomość i zobowiązana jest złożyć zawiadomienie do organu gminy w celu ustalenia podstawy opodatkowania i wydania decyzji ustalającej kwotę zobowiązania podatkowego. Ponadto przepisy wprowadzają szereg innych określeń, w stosunku do których organy podatkowe zobowiązane są podejmować określone czynności. Jako przykład można wskazać „wnioskodawcę” w zakresie postępowania o wystanie interpretacji podatkowych (art. 14b-14i Ordynacji), „podmiot krajowy” przy wniosku o zatwierdzenie porozumienia w spawie ustalenia ceny transakcyjnej pomiędzy podmiotami powiązanymi (art. 20a-20r Ordynacji) lub „kontrolowany” w związku z kontrolą podatkową (art. 281. Ordynacji). Jak wskazują powyższe rozważania, ustawodawca podatkowy, mimo istnienia definicji z art. 133. Ordynacji, w ujęciu podmiotowym nie jest w stanie wprowadzić jednoznacznego kryterium odróżniającego stronę postępowania podatkowego od innych podmiotów. W konsekwencji, ostatecznie powinno przesądzać istnienie interesu prawnego, o którym mówi druga część art. 133. § 1. Ordynacji.
Interes prawny jest pojęciem nieokreślonym, co już na wstępie prowadzi do trudności w jednoznacznym jego ujęciu. Stąd też termin ten był wielokrotnie przedmiotem analiz prowadzonych przez sądy administracyjne w celu jego doprecyzowania. Nie wnikając w te rozważania, należy przyjąć, iż z interesem prawnym będziemy mieli do czynienia, wówczas gdy określony przepis prawa podatkowego będzie nakładał na podmiot obowiązki lub przyznawał mu prawa. Istnienie podstawy prawnej będzie odróżniało interes prawny od interesu faktycznego, gdzie wprawdzie jednostka jest bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy, aczkolwiek nie może wskazać podstawy prawnej uzasadniającej jej roszczenie lub żądanie. W takim wypadku nie będzie mogła być również postrzegana jako strona postępowania podatkowego.
Źródło:
-
Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako Ordynacja).
-
Ustawa z 14 czerwca 1960 Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 30, poz. 168 ze zm., dalej jako KPA).
-
Ustawa z 15 lipca 1987 o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Dz. U. Nr 21, poz. 123 ze zm., dalej jako UoRPO).
-
Ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako UoPSA).
Pełna treść artykułu dostępna jest w formie e-gazety. Zamów Gazetę PDF ![]() nr 5(97)2010 ![]() |